Rozważania Poza Czasem

Miałam dziś sen. Byłam czystą świadomością zanurzoną w oceanie kosmosów, gwiazd, nieskończonej przestrzeni. Patrzyłam na niezmierzone. Towarzyszyło mi uczucie samotności. Kosmicznej samotności, nieskończonej, wiecznej. Samotności w bezruchu. Przyglądałam się w tym sobie. Byłam.

Z miłości do Duszy człowiek przeszedł najgłębsze doliny wewnętrznego piekła.

Co jest najważniejsze Waszym zdaniem?

Rozpłakałam się wczoraj nad garnkiem ogórkowej zupy. Rozpłakałam z wdzięczności: dziękuję ci Duszo za jasność widzenia. Dziękuję za to, kim się stałam.

Jak dobrze mieć Duszę przy sobie. Jak dobrze być w głębokiej więzi. Jak dobrze się nawzajem KOCHAĆ.

Życie było, jest i będzie zawsze. Radość, (s)pokój, harmonia, szczęście są naturalnym stanem Duszy. Wszystko inne jest iluzją, grą, zabawą, doświadczeniem.

Rozwój to nieustanne przekraczanie siebie w celu zdobycia szerszej perspektywy serca i umysłu. Kiedy uda się osiągnąć kolejną metę, natychmiast rozpoczynasz drogę w kierunku następnej granicy, kolejnej prawdy, która nigdy nie jest prawdą ostateczną. Nieustannie poszerzasz się. Wzrastasz.

Nie mam potrzeby nic więcej jak po prostu BYĆ, życie i świat sercem oglądać. Serce swoje i Ziemi z Bogiem w jedno łączyć. Kochać, zachwycać się ciszą i chłonąć.

Jak to nic nie jest takie, jakim wydaje się być w rzeczywistości, a sztuka świadomego życia polega na tym, między innymi, żeby mieć otwarty umysł i serce.

Droga do wolności wiedzie przez serce. Przez serce także odnajdujemy prawdę o sobie. Serce jest portalem do zjednoczenia z Bogiem - źródłem wszystkiego; zjednoczenia z Kosmosem, z Istnieniem. We Wszechświecie tętni życie, tam czeka też na Ciebie Twoja Kosmiczna Rodzina.

Ani się obejrzałam jak Dusza stała się moim najlepszym przyjacielem. Treścią życia, sensem wszystkiego. Doradcą i tłumaczem świata duchowego, zdarzeń dnia codziennego, praw Wszechświata. Drogowskazem na drodze do siebie samej, życia i Boga.

Dusza jest wielowymiarową krainą o nieskończonych przestrzeniach.